۱. آغاز سفری درونی
رمان «این‌گونه بود که زنی سخن گفت» روایت زنی است که در مسیر زندگی‌اش به دنبال یافتن هویت و آزادی شخصی‌اش می‌گردد. مهشید امیرشاهی این داستان را با نگاهی عمیق به دنیای درونی زن روایت می‌کند که در برابر محدودیت‌های اجتماعی و سنت‌های کهن مقاومت می‌کند. تلاش‌های زن برای شکستن زنجیرهای هنجارهای مردسالارانه و یافتن صدای خودش، محور اصلی داستان است. این سفر درونی، پر از تناقض‌ها و چالش‌هایی است که هر زن می‌تواند آن را در زندگی خود تجربه کند. نویسنده با دقت به جزئیات احساسات و افکار شخصیت می‌پردازد تا تصویری واقعی از زندگی او بسازد.

۲. مبارزه با سنت‌ها و هنجارها
زنان در جامعه‌ای که روایت می‌شود، با فشارهای اجتماعی گسترده‌ای مواجه هستند که آزادی‌شان را محدود می‌کند. شخصیت اصلی داستان، در برابر این سنت‌ها می‌ایستد و سعی دارد هنجارهای محدودکننده را به چالش بکشد. این بخش از رمان، نمادی است از مقاومت فرد در برابر ساختارهای تحمیلی جامعه. مهشید امیرشاهی با نمایش تضاد میان خواسته‌های زن و فشارهای محیط، چالش‌های زنانی را به تصویر می‌کشد که برای تغییر شرایط زندگی خود مبارزه می‌کنند. این مبارزه در رمان همواره با احساس ناامنی و ترس همراه است اما امید به آینده‌ای بهتر همچنان زنده است.

۳. تنهایی و خلأ درونی
یکی از محورهای اصلی رمان، تنهایی عمیق شخصیت زن است که در پس ظاهر قوی و مقاومش پنهان شده است. زن در میان انبوهی از انتظارات و محدودیت‌ها، خود را تنها و بی‌پناه می‌بیند. این تنهایی نه فقط به دلیل فقدان حمایت بلکه ناشی از جدال‌های درونی و احساس گمگشتگی است. نویسنده با ظرافت، این خلأ درونی را به تصویر می‌کشد و خواننده را با دنیای پیچیده احساسات شخصیت همراه می‌سازد. این تنهایی نمادی از تجربه بسیاری از زنان است که در جامعه‌های مردسالار گرفتار می‌شوند.

۴. روند خودشناسی و پذیرش
رمان روندی تدریجی و پرماجرا را به نمایش می‌گذارد که در آن زن با گذشته، شکست‌ها و محدودیت‌هایش روبرو می‌شود و در نهایت به نوعی پذیرش و شناخت تازه از خود می‌رسد. این مسیر، پر از چالش‌ها و لحظاتی از خودآگاهی است که زن را به سمت رشد و تحول می‌برد. مهشید امیرشاهی با بیان هنرمندانه این فرآیند، تغییرات درونی شخصیت را ملموس و باورپذیر می‌کند. این پذیرش، پایه‌ای برای شروعی نو و یافتن صدای واقعی زن است.

۵. قدرت سخن گفتن
یکی از پیام‌های اصلی رمان، اهمیت بیان و سخن گفتن زن است. زن در این داستان، با به زبان آوردن دردها و آرزوهایش، توان مقابله با سکوت تحمیلی را پیدا می‌کند. این سخن گفتن، نه فقط بیان فردی بلکه حرکت جمعی برای تغییر شرایط اجتماعی و فرهنگی است. مهشید امیرشاهی نشان می‌دهد که چگونه صدای زنان می‌تواند به تحول و آگاهی جامعه کمک کند و نابرابری‌ها را به چالش بکشد. این بخش، امید به تغییر و عدالت را به خواننده منتقل می‌کند.

۶. پایان باز و دعوت به تفکر
پایان رمان به شکل باز و تأمل‌برانگیز نوشته شده است که خواننده را به اندیشه درباره سرنوشت زن و وضعیت زنان در جامعه دعوت می‌کند. این پایان نه تنها پایان داستان بلکه شروع گفتگویی بزرگ‌تر درباره حقوق و جایگاه زن است. مهشید امیرشاهی از این طریق نشان می‌دهد که سخن گفتن زن، آغاز مسیر طولانی آزادی و برابری است. خواننده پس از پایان، با سوالات مهمی درباره عدالت، هویت و آینده زنان مواجه می‌شود و به فکر فرو می‌رود.